Korpus Ochrony Pogranicza
Odzyskanie niepodległości w listopadzie 1918 r. było momentem przełomowym w historii Polski. Nie oznaczało to jednak końca zmagań o kształt i bezpieczeństwo państwa. Jednym z pilnych problemów było zapewnienie spokoju na wschodnich rubieżach.
Długość granicy i jej specyfika, wielonarodowy tygiel ludności, a szczególnie sąsiedztwo wrogo ustosunkowanego do Polski systemu komunistycznego stawiało przed różnymi formacjami szereg złożonych zadań, z którymi nie zawsze były w stanie się uporać. Bandyckie rajdy i akcje dywersyjne często inspirowane z Kremla powodowały stałe napięcia i niestabilność pogranicza. Apogeum antypolskich działań na Kresach Wschodnich przypadło latem 1924 roku, kiedy to w nocy z 3/4 sierpnia ponad 100 osobowa sowiecka grupa dywersyjna napadła, opanowała a następnie obrabowała przygraniczną miejscowość Stołpce. Ogółem w 1924 r. doszło do ponad 200 większych napadów bandyckich i aktów dywersji na kresach wschodnich II RP. Wydarzenia te odbiły się szerokim echem w tytułach prasowych (Napad na Stołpce, „Wspólna Sprawa”, nr 29, 9 VIII 1924; Napad na pociąg pod Leśną, „Kurier Warszawski”, nr 311, 6 XI 1924; Napad na pociąg, „Kurier Warszawski”, nr 269, 25 IX 1924). Pisały o tym również: „Kurier Wileński” nr 34, 5 VIII, 1924, „Gazeta Warszawska” nr 216, 8 VIII 1924, „Polska Zbrojna” nr 226, 18 VIII 1924.
Rozmach ataku, ofiary śmiertelne, a szczególnie pogłębiająca się niestabilność sytuacji polityczno gospodarczej Kresów, przyspieszył podjęcie decyzji o umocnieniu wschodniej granicy państwa. W dniach 21-22 sierpnia 1924 r., w Spale na posiedzeniu Politycznego Komitetu Rady Ministrów rządu Władysława Grabskiego, w obecności prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego na wniosek ministra spraw wojskowych gen. dyw. Władysława Sikorskiego i ministra spraw wewnętrznych Zygmunta Hübnera podjęto uchwałę o utworzeniu korpusu granicznego mającego zaprowadzić długo oczekiwany spokój i skutecznie chroniącego zimie wschodnie II RP.